13. Nowe konfrontacje

W sobotę, 4 sierpnia, przypadła pierwsza rocznica tego bloga. Miałam wielkie plany, by właśnie wtedy dodać nowy rozdział, ale ponieważ cały dzień spędziłam w podróży, nie dałam rady. Dlatego właśnie notka pojawia się dzisiaj - mam nieśmiałą nadzieję, że się wam spodoba 

~*~

Początek nowego semestru nie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem w kręgach uczniowskich. W teorii, powinni oni wrócić po świątecznej labie świeżsi i wypoczęci; w praktyce jednak siły, które udało im się zregenerować podczas świąt, wyczerpali na nowo podczas sylwestrowych hulanek. Tak więc w poniedziałek, drugiego stycznia, po zamkowych korytarzach snuli się bladzi i osłabieni przedstawiciele płci obojga. Najmizerniej prezentowali się szósto- i siódmoklasiści, po których nie tak trudno było zgadnąć, że nie do końca przestrzegali oni nakazu wstrzemięźliwości alkoholowej przed osiągnięciem pełnoletniości i ukończeniem szkoły.

            Krajobraz pokrywała cienka warstwa białego puchu, było jednak stosunkowo ciepło – wyglądało na to, że jeśli w najbliższych dniach temperatura nie spadnie w sposób gwałtowny, śnieg stopnieje i dookoła na nowo zapanuje dobrze wszystkim znana i większości znienawidzona bezlitosna, przytłaczająca szarość. Był to najbardziej ponury scenariusz, niestety również najbardziej prawdopodobny.

            Peter Pettigrew westchnął ciężko, na powrót starając się skupić na treści zadania dodatkowego, które dała mu McGonagall. Był pierwszy dzień nowego semestru, a on już zarobił karną pracę domową, ponieważ jako jedyny nie wiedział, jak brzmi prawo Coloumbosa, a także nie umiał go zastosować w praktyce. Podrapał się po nosie końcówką pióra, z rozpaczą spoglądając na wymiętą stronicę Transmutacji dla zaawansowanych. Równie dobrze mogła być zapisana hieroglifami, bo i tak nic a nic z tego nie pojmował.

Poczuł przypływ paniki. Dobrze wiedział, że profesor McGonagall niechętnie przyjęła go do swojej klasy owutemowej. Zdawał sobie też sprawę, że obdarzyła kredytem zaufania zarówno jego, jak i jego przyjaciół. A teraz właśnie zawodził na całej linii, bo pomimo wielu godzin spędzonych z Remusem, który powoli i z olbrzymią dozą wyrozumiałości usiłował wepchnąć mu wiedzę do głowy, Peter nadal pozostawał głupi jak but i nie potrafił poradzić sobie z najprostszym zadaniem.

Odetchnął głęboko, z trudem panując nad drżeniem rąk. Jeszcze raz. Powoli, spokojnie. To przecież nie może być takie trudne.

***

            Drzwi biblioteki zatrzasnęły się za nią, ominęła jednak wzrokiem potępiające spojrzenie pani Pince. Głupia sklątka była przewrażliwiona. Debbie była stuprocentowo pewna, że ten trwający ułamek sekundy hałas nie przeszkodził nikomu w nauce, a już na pewno nie zakłócił spokoju tysięcy zakurzonych książek spoczywających na półkach.

Była zła. Ta jej złość jakby parowała i tworzyła migoczącą otoczkę wokół całej jej postaci, kiedy tak szła zamaszyście wzdłuż długich stołów oświetlonych nikłym światłem lampek bibliotecznych. Pruła do przodu, a jej błękitno-fioletowe włosy zostawiały za sobą barwne smugi, podczas gdy zza dużych okularów padały błyskawice. Była wściekła. I nie chciała nikogo na swojej drodze.

***

            Od Sylwestra minęły zaledwie dwa dni, ale Lily z ulgą odnotowała, że nikt z jej znajomych nie zauważył, że doszło wtedy do jakiejś konfrontacji pomiędzy nią a Niką. Na szczęście wszystko wskazywało na to, że goście byli zbyt pochłonięci nadejściem nowego roku, szampanem lub poszerzaniem znajomości z płcią przeciwną, ewentualnie w innej kolejności, by zauważyć tę epicką wręcz scenę rozgrywającą się na samym środku sali. Lily wytrwale powtarzała sobie, że skoro najbardziej zainteresowany, czyli Potter, nie nawiązał o tego zajścia w żaden sposób, oznaczało to tyle, że po prostu się nie zorientował, że Evans w ogóle dowiedziała się tamtego wieczora o ich rozstaniu.

            Tak naprawdę nie było to aż tak istotne – w tej chwili i tak wszyscy już wiedzieli, że James zerwał z Niką Gibson. Tym, czym Lily tak naprawdę się przejmowała, były słowa dziewczyny odnośnie uczuć Pottera do niej samej, Lily Evans. I chociaż nieustająco twierdziła sama przed sobą, że to nijak ma się do rzeczywistości, Krukonce udało się zasiać w jej sercu ziarnko niepokoju, które w tej chwili wykiełkowało już na całkiem sporą roślinkę. Bardzo nie chciała uwierzyć, że mogła jednak być przyczyną rozpadu ich związku, ponieważ miała niejasne przeczucie, że ma to bezpośredni związek z jej własnym życiem. Nie potrafiła sprecyzować, jakiego rodzaju wpływ miało jedno na drugie, ale szósty zmysł podpowiadał jej, że jeżeli James w dalszym ciągu coś do niej czuje, nie może wyniknąć z tego nic dobrego. Z tego właśnie powodu konsekwentnie unikała towarzystwa Huncwotów, odkąd tylko z powrotem przekroczyła progi Hogwartu.

            Nie rozmawiała z Rogerem. Od dawna. W sumie to odkąd rozstali się wtedy na peronie. Postanowiła sobie, że po prostu nie będzie starała się nawiązać z nim kontaktu, że cierpliwie poczeka, aż sobie o niej przypomni. Była ciekawa, co wtedy zrobi. Musiała przyznać, że nie była to do końca jej decyzja – wpływ Jamie również był tu widoczny. W zasadzie to ona odwiodła ją od pomysłu, by doprowadzić do szybkiej konfrontacji. Jamie oświadczyła stanowczo, że to on ma zrobić pierwszy ruch, po prostu dlatego, że sam się do tego zobowiązał, i że nie może od tego odstąpić, ponieważ dziewczyna ma przecież swoją godność. Jeżeli sam nie poszuka kontaktu z nią wciągu pierwszego tygodnia po powrocie do szkoły, wtedy będzie miała prawo oficjalnie zakończyć ten pożałowania godny związek.  

            Ten plan był dobry, ale niestety nie przewidywał jednej ewentualności – że Roger nie pojawi się pierwszego dnia w Hogwarcie. I tak się złożyło, że ta właśnie opcja stała się prawdą.

Lily odetchnęła głęboko, przechadzając się dla uspokojenia wyludnionymi korytarzami.
Chociaż Jamie z całą pewnością by ją za to zganiła, ona się niepokoiła – brak listu od Rogera można było interpretować różnie, choć te interpretacje w jednym punkcie musiały być zbieżne; natomiast jego nieobecność w szkole nadawała temu wszystkiemu nieco innego wyrazu. No bo co jak co.. ale jeśli nie dawał znaku życia od przeszło tygodnia.. I teraz nie pojawił się w Hogwarcie..

- Coś się musiało stać – mruknęła Lily, zatrzymując się raptownie. Zatrzymała wzrok na nieco już spłowiałym gobelinie zajmującym przeszło połowę wysokości kamiennej ściany. Chwilę biła się z myślami, w końcu jednak doszła do jednego wniosku – jeżeli będzie się kierowała w życiu wytycznymi Jamie, niedługo przestanie to być jej życie. Wobec całej powagi tego odkrycia zawróciła w miejscu i szybkim krokiem udała się w kierunku gabinetu profesor MacGonagall.

***

            Odkąd zobaczył ją wchodzącą do biblioteki, nauka w ogóle mu nie szła. Nie potrafił się skupić w sobie i zająć transmutacją, bo pozostawał pod urokiem tej niezwykłej postaci. Wcześniej ją gdzieś widział, to było pewne – chyba nawet na imprezie sylwestrowej u dziewczyny Jamesa. To znaczy byłej dziewczyny Jamesa.

Westchnął cicho, dyskretnie przesuwając książki po blacie i sadowiąc się na krześle tak, by mieć jak najlepszy widok na Krukonkę siedzącą dwa stoliki dalej. Jednego nie przewidział – w trakcie tej operacji potrącił swój niestabilny kałamarz, który nie dość, że się przewrócił, to potoczył się z głuchym stukiem po drewnianym stole, rozlewając atrament na wszystkie strony. Poczuł, jak robi mu się gorąco.
            Dziewczyna, wyrwana z zamyślenia niezidentyfikowanym odgłosem, podniosła znad książki chmurne spojrzenie, które przez ułamek sekundy zatrzymało się na Peterze. Dostrzegł w jej oczach błysk rozpoznania. Trwało to zaledwie mgnienie oka – zaraz pogrążyła się z powrotem w lekturze swojego opasłego tomiszcza. Peter Pettigrew był dla niej mniej więcej tak samo interesującym obiektem obserwacji, jak podniszczone wyposażenie czytelni.

            Sapnął pod nosem, manewrując różdżką tak, by oczyścić z atramentu zarówno książki, jak i swój pergamin. Przez cały czas czuł na sobie potępiające spojrzenie pani Pince, co bynajmniej nie pomagało mu zachować skupienia, jakiego do tego potrzebował. Nie chciał się powtórnie wygłupić na oczach tej dziewczyny. Przemknęło mu przez głowę, że Syriusz i Remus z pewnością wiedzieli, jak ona się nazywa – on jej nigdy nie został przedstawiony, ale oni z całą pewnością. Była przecież przyjaciółką Niki.

***

            - Dobry wieczór, pani profesor – bąknęła Lily, przestępując z nogi na nogę pod karcącym spojrzeniem McGonagall. Pochłaniała ją najwyraźniej papierkowa robota i nie była zachwycona niespodziewaną wizytą  wychowanki.

- Dobry wieczór – odparła swoim normalnym, surowym tonem, obserwując ją spod ściągniętych brwi – proszę usiąść, panno Evans.

Posłusznie zajęła miejsce naprzeciwko kobiety, bawiąc się krańcem bluzki. Czuła się wyjątkowo niezręcznie.

-Czym zawdzięczam tę przyjemność, hm? – zapytała McGonagall, wyraźnie dając jej do zrozumienia, że to Lily powinna rozpocząć rozmowę. Co więcej, powinna to zrobić jak najszybciej.

- Chodzi o to – zaczęła niepewnie, podnosząc na opiekunkę onieśmielone spojrzenie – że.. chciałabym zapytać, czy wie pani może, dlaczego Roger Bones nie pojawił się w Hogwarcie po przerwie świątecznej. Nie miałam pod niego żadnych wieści i zaczęłam się martwić..

            Oblicze profesor McGonagall wygładziło się, kiedy spojrzała na nią z czymś w rodzaju zrozumienia.

- Pan Bones znajduje się w Szpitalu Świętego Munga – wyjaśniła spokojnie, odkładając pióro na w połowie zapisany pergamin – Pani Bones wysłała mi sowę z informacją, że jej syn padł ofiarą jakiegoś niezbyt zaawansowanego uroku, który ktoś mu wysłał listownie. Prawdopodobnie jakiś klient sklepu Zonka – dodała po chwili z ledwie maskowanym potępieniem.

Lily patrzyła na nią z otwartymi ustami. Do tej pory nie przyszło jej do głowy takie banalne rozwiązanie – teraz jednak nie mogła sobie wybaczyć tego braku domyślności. Nagle wszystko stało się dla niej jasne i klarowne. Aż nazbyt jasne i klarowne.

***

            Drzwi biblioteki skrzypnęły przeraźliwie, co stało się przyczyną chwilowego szczękościsku pani Pince. Nienawistnym spojrzeniem obdarzyła rozbawioną dziewczynę, pragnąc najwidoczniej rozproszyć wibrujące w powietrzu echo jej śmiechu. Towarzyszący blondynce chłopak przygryzł wargi, starając się przegonić z głowy obraz sępa wpatrującego się w swoją ofiarę, który nagle wydał mu się bardzo podobny do zasuszonej postaci bibliotekarki.

            Peter uniósł głowę, tak jak większość osób znajdujących się w czytelni, lecz w przeciwieństwie do nich tak już został na dłuższą chwilę, ponieważ z ogromną ulgą odnotował, że tymi, którzy ośmielili się zakłócić spokój tego miejsca byli dwaj stali bywalcy: Remus i Leanne.

Pomachał do nich nad głowami jakichś drugoroczniaków, śląc Lupinowi błagalne spojrzenie.

Z radością odnotował, że oboje go zauważyli i teraz zmierzają w jego kierunku, lawirując między stołami i stosami książek. Dopiero po chwili zorientował się, że to zajście przykuło uwagę niebieskowłosej dziewczyny – obserwowała ich mimochodem, markując jedynie kartkowanie księgi zaklęć. Miała mały, nieco zadarty nosek i bardzo długie rzęsy – zauważył to nawet z tej odległości, ponieważ rzucały cienie w kształcie wachlarzy na jej policzki. Nieruchome źrenice utkwiła w Remusie i Leanne, obserwując uważnie ich ruchy. Rozpoznała ich – przemknęło mu przez głowę.

            Nie zdążył jednak poczynić żadnych dalszych spostrzeżeń, ponieważ dwójka przyjaciół dosiadła się do jego stolika, śpiesząc mu z pomocą. Z wdzięcznością skupił wzrok na Remusie, tłumacząc, czego zażądała od niego profesor McGonagall, a czemu on, żadną miarą i mimo najszczerszych chęci, nie umiał sprostać.

***

            Szła znacznie szybciej, niż w przeciwną stronę – złość wraz z nawarstwiającymi się podejrzeniami dodały jej werwy. Przez głowę przelatywało jej tyle myśli, że nie zdążyła nawet zastanowić się, gdzie powinna szukać swoich podejrzanych. Tak się jednak zdarzyło, jak często w takich przypadkach, że obaj wytypowani prawdopodobni sprawcy natknęli się na nią sami. No, może nie do końca sami – gdy wypadła jak burza zza zakrętu korytarza na trzecim piętrze, z zaskoczeniem dostrzegła przed sobą dwie znajome sylwetki.

- POTTER! – zawołała, zatrzymując się gwałtownie – BLACK!

- Evans – skonstatował Syriusz z niepomiernym zdumieniem – O co chodzi?

- Mam z wami do pogadania – warknęła, ledwie maskując wściekłość.

- Co się stało, Lily? – zapytał zdziwiony James, podchodząc z nic nierozumiejącym spojrzeniem. Za nim, krok za krokiem, postępował Black z mieszanymi uczuciami na twarzy.

- Nic – zagrzmiała – nic się, jak zwykle, nie stało! Chciałam was tylko zapytać, czy nie wiecie przypadkiem, co się przydarzyło mojemu chłopakowi?!

- Rogerowi? – walnął ni z działa, ni z armaty Potter, nadal nic nie pojmując – A co się miało stać?

- No.. wiesz.. coś się mogło stać.. w końcu.. wypadki chodzą po ludziach, no nie?.. – wymamrotał Black, unikając jak ognia oczu rudowłosej gryfon ki.

- Black – syknęła, wpatrując się w niego pałającym spojrzeniem – szczerze, to byłabym gotowa najpierw oskarżyć o to Pottera.

- Hej! – włączył się wspomniany – Możecie mi, z łaski swojej, wyjaśnić, o co chodzi?

Syriusz odchrząknął, uciekając wzrokiem.

Przeniósł pytające spojrzenie na Lily.

- Ktoś wysłał Rogerowi urok – wyjaśniła wściekle, zmrużonymi oczami wpatrując się w Blacka – Urok w kopercie. Urok w kopercie ze sklepu Zonka.

- Łapa?.. – spojrzał na przyjaciela z niedowierzaniem – Ale po co?

- No jak to, po co? – parsknął Syriusz, spoglądając na niego niewinnie – Dla żartu.

- A możesz mi powiedzieć, Black, czemu, na Morganę, akurat JEMU?!

- Bo wydawał się całkiem sensownym obiektem.

Lily sapnęła ze złości wobec tej całkiem bezcelowej konwersacji.

- Zapłacisz mi za to, Black – warknęła – nie wiem jeszcze jak, ale coś wymyślę, nie bój się.

Gwałtownie odwróciła się na pięcie i odeszła korytarzem, czując, jak łzy złości zaczynają powoli kształtować się pod powiekami.

***

            - No i coś ty najlepszego zrobił, człowieku? – wybuchnął Rogacz, ledwie rozdygotana z wściekłości Evans zniknęła za rogiem.  

- Merlinie, o co wam obojgu chodzi? To był zwykły żart, przecież z tego wyjdzie – oświadczył Syriusz obronnym tonem – Zresztą sam chciałeś gościa namierzyć.

- NAMIERZYĆ, żeby się czegoś o nim DOWIEDZIEĆ, Łapa! A nie namierzyć, żeby podstępnie rzucić na niego urok! Miałem budować zaufanie Lily! I nasze relacje na nowych zasadach w ogóle!

- Uspokój się, James – poprosił skruszony Syriusz – Szczerze, to nie pomyślałem, że to się jakoś na tobie odbije. Po prostu uznałem, że to będzie ciekawsze niż siedzenie na drzewie i knucie planu, który z pewnością nie wypali, i roztrząsania po raz tysięczny wad i zalet jakiegoś kolesia, którego nawet nie znam.

            James wypuścił powoli powietrze z płuc, lewą ręką mierzwiąc sobie włosy. Bardzo starał się zapanować nad gniewem i znaleźć jaki1eś rozsądne wyjście z sytuacji. Czuł, że znajduje się na samym krańcu tych wielkich niczym obie Ameryki pokładów cierpliwości, które miał dla swojego przyjaciela. Nie wróżyło to dobrze.

Odetchnął raz jeszcze, uspokajając się.

- Posłuchaj, Łapo – powiedział cicho, panując nad głosem – po prostu nigdy więcej tego nie rób, dobra?

- No jasne – Black przytaknął gorliwie, a na jego twarz wypełzł wyraz nieśmiałej ulgi – Myślisz, że Lily będzie cię za to obwiniała?

- Nie – żachnął się – ale pomóc to nie pomoże, wiesz?

Pokręcił głową i oddalił się, zostawiając przyjaciela samego. To naprawdę wystarczyło, jak na jeden dzień.

***

            - Cholerny Potter i jego cholerni kumple! – wybuchnęła Lily, zatrzasnąwszy za sobą drzwi własnego dormitorium – Czemu oni nie mogą zostawić w spokoju mojego życia?

- Nie mam pojęcia – skwitowała Jamie głosem wypranym z emocji. Uniosła się na łokciu i przeniosła wzrok z najnowszego numeru „Czarownicy” na przyjaciółkę – A co takiego zrobili?

- Roger leży w Mungu – wyjaśniła Lily, kopiąc walające się po podłodze szpargały i tym samym torując sobie drogę do własnego łóżka – przez nich, oczywiście!

To znaczy głównie przez Blacka. Ten gumochłon wysłał mu urok w kopercie.

- O – zdziwiła się Lewis – skoro to Black wysłał ten urok, to co ma z tym wspólnego Potter?

- A jak myślisz? – zapytała sarkastycznie Lily, rzucając się na materac – Black nawet nie zna Rogera. Gdyby mu ktoś nie podsunął tego pomysłu, to by tego nie zrobił.

- No nie wiem – mruknęła Jamie, sceptycznie unosząc brwi – Nie osądzaj go za szybko.

- Proszę cię – parsknęła Lily – przecież to Potter. Znasz jego stosunek do mnie.

- No właśnie – przytaknęła – a on się ostatnio zmienił. Sama mi mówiłaś. Teraz mu naprawdę zależy, żebyś mu zaufała i traktowała jak innych znajomych, a nie jak wroga.. Myślisz, ze naprawdę by tyle zaryzykował?

            Lily zagryzła wargi, spoglądając na nią z namysłem. Poprzez opary wściekłości po raz pierwszy przebiła się myśl, że może faktycznie nie jest tak, jak jej się wydaje.

- Tak sądzisz?.. – spytała, już spokojnym tonem – Ale w takim razie skąd Blackowi przyszłoby do głowy wysyłać ten urok akurat do Rogera?

- Może Potter mu to nieświadomie podsunął. Albo nawet nie Potter, tylko ktoś inny – zasugerowała Jamie – Każdy mógł mu powiedzieć, że jesteście razem. A on może postanowił zemścić się na nim w imię przyjaźni, z tymże nie przyszło mu do głowy sprawdzić, co o tym sądzi James.

- Niewykluczone – przyznała niechętnie Lily, gwałtownie opadając na poduszki – nie mam do tego siły, Jam. Po prostu nie mam siły.

***

            Leanne czuła na karku dziwne mrowienie – tym razem nie było ono jednak związane z bliskością Remusa. To było inne uczucie; zupełnie, jakby ktoś ją obserwował. Uniosła wzrok znad pergaminu, na którym Lupin zamaszystymi ruchami pióra objaśniał Peterowi twierdzenie Coloumbosa i niemal natychmiast natknęła się na uporczywe spojrzenie Debbie Moore. No tak, i wszystko jasne. Leanne miała ochotę palnąć sobie w łeb za własną głupotę: trzeba być zdolnym, by nie zauważyć dziewczyny z fioletowo-niebieskimi włosami, która siedzi dokładnie na przeciwko ciebie i od pół godziny morduje cię wzrokiem – pomyślała.

Zdolnym, albo zakochanym.

Zanim Leanne zdążyła namierzyć ten głosik w swojej głowie, zdarzyły się trzy rzeczy: Debbie podniosła się ze swojego miejsca, zabierając ze sobą stosik książek i ciskając jej ostatnie wymowne spojrzenie zza okularów; Peter spojrzał na nią przez ramię z błogą miną, zupełnie ignorując wysiłki Remusa, a w drzwiach biblioteki stanął Amos Diggory i wycelował oskarżycielskie spojrzenie prosto w Leanne.

***

            Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, Lily leżała na łóżku i tępo wpatrywała się w baldachim nad swoją głową. Jamie już jakiś czas wcześniej wyparowała, mówiąc, że idzie się przejść; wobec tego pozostawało jej jedynie zareagować jakoś na niepożądany hałas.

- Proszę! – zawołała, nie zmieniając pozycji. Miała szczerą nadzieję, że ten ktoś po prostu sobie pójdzie, zniechęcony jej tonem, i zostawi ją z własnymi myślami.

Niestety tak się nie stało.

-Lily Evans? – zapytał ktoś piskliwie. Dziewczyna niechętnie podniosła się do pozycji siedzącej, by sprawdzić, kto to taki i czego chce.

            Cienki i drżący głosik okazał się należeć do małej dziewczynki z dwoma mysimi ogonkami po obu stronach głowy.

- Tak, to ja – odparła, poważnie zaskoczona – A mogę wiedzieć, o co chodzi?

- James Potter pyta, czy mogłabyś poświęcić mu minutę – wyrecytowała z przejęciem – Mówi, że to naprawdę ważne i chciałby cię przeprosić.

Lily spojrzała z namysłem na jej płonącą przejęciem twarz. Widocznie ta misja była dla niej wyjątkowo stresującym przeżyciem.

- Dziękuję ci, .. Jak masz na imię?

-Melanie – odpowiedziała nieśmiało – Melanie Watt.

- Dziękuję ci, Melanie. Już do niego schodzę.

Dziewczynka uśmiechnęła się i niezręcznie wycofała się z pokoju. Czerwone miała nawet końcówki uszu.

***

            - Nie mogłeś po prostu wysłać mi sowy? – zapytała na wstępie, gdy dostrzegła czekającego na nią Pottera – Dla tego dziecka to było bardziej stresujące przeżycie niż test z transmutacji.
Stanęła przed nim, krzyżując ramiona. W pamięci huczały jej ciągle słowa Jamie o niesprawiedliwym i przedwczesnym osądzaniu.

- Mój puchacz poleciał z listem do domu – wyjaśnił przepraszającym tonem – A, szczerze mówiąc, zależało mi na czasie. Nie pomyślałem, że aż tak się tym przejmie.

Ja też bym nie pomyślała – przyznała w duchu Lily, spoglądając na niego nieco łaskawszym okiem.

            Wciąż nie mogła uwierzyć w to, jak wielka zaszła w nim przemiana w tak krótkim czasie: niemalże nie rozumiała, dlaczego jeszcze nie tak dawno już sam jego widok wystarczał, żeby ją zirytować.

- Lily, chciałem cię bardzo przeprosić za tę całą sytuację z Rogerem – zaczął, zbierając się w sobie – Obawiam się, że Łapa myślał, że mi robi przysługę, tymczasem.. Nie zapytał mnie o zdanie. Naprawdę nie życzę źle twojemu chłopakowi. Wiem, że czasu to nie cofnie – odetchnął głęboko – ale chciałem cię przeprosić nie tylko za Syriusza, ale też za siebie. Żałuję, że tyle razy wtrącałem się nieproszony w twoje życie.. Ale nigdy nie chciałem cię skrzywdzić.

Lily patrzyła na niego nieruchomym wzrokiem, nieświadomie to zaciskając, to prostując palce prawej dłoni, spoczywającej na łokciu. Jej niesforne włosy kręciły się chyba jeszcze bardziej niż zwykle. James zacisnął zęby, powstrzymując chęć odgarnięcia za ucho dwóch upartych kosmyków i pogłaskania piegowatego policzka.

Ogarnij się, stary – zganił się w duchu – Chcesz tylko przyjaźni i jej szczęścia. Nie masz prawa myśleć o tym, jak bardzo aksamitna jest jej skóra, kretynie.

- W porządku – powiedziała w końcu, a lekki rumieniec pokrył jej policzki – Doceniam, że to powiedziałeś, Po.. James.

Uśmiechnął się niepewnie, czując niewyobrażalną ulgę.

            Wokół nich nie było żywej duszy, pusty korytarz oświetlony był jedynie nikłym światłem pochodni. Ich odblaski tańczyły w zielonych oczach Lily, kiedy stała przed nim, zakłopotana, wyraźnie się nad czymś zastanawiając.

- Wiesz – zaczęła, przezwyciężywszy zażenowanie – ja też muszę cię przeprosić, Po.. James.

- Możesz mówić Rogacz – podpowiedział, lekko rozbawiony.

- Przepraszam – przez ułamek sekundy kąciki jej ust uniosły się w mimowolnym uśmiechu, zaraz jednak na jej twarzy z powrotem zagościła powaga – W zasadzie wcale nie muszę, ale chcę. Otóż – wydęła policzki, zbierając się w sobie – Przepraszam cię za te wszystkie razy, kiedy nazywałam cię bezmózgim kretynem, tępym gumochłonem, nieszczęsnym idiotą..

- Imbecylem – podsunął, maskując szeroki uśmiech – Ewentualnie niepoczytalną kreaturą.

- Uch – stęknęła, kryjąc płonącą twarz w dłoniach – właśnie. Przepraszam.

Roześmiał się cicho. Przezwyciężając chwilowe wahanie, zbliżył się do niej w dwóch szybkich krokach i zdecydowanie, choć delikatnie ujął jej dłonie i odsłonił jej twarz, Miała długie, szczupłe palce, które przy jego własnych wydawały się należeć do dziecka. Puścił je od razu, gdy tylko skierowała na niego błyszczące spojrzenie zielonych oczu. Otaczał ją subtelny zapach nieznanych mu kwiatów.
To wszystko trwało zaledwie kilka sekund, zanim cofnął się o krok, wyciągając dłoń w kierunku dziewczyny.

- A więc- jego dziwnie uroczysty głos odbił się echem od kamiennych ścian – Lily Evans, czy możemy puścić w niepamięć to, co było i zostać kolegami?

Wyciągnęła rękę i skinęła głową. Na jej ustach czaił się cień uśmiechu, który zdawał się wróżyć dobrze na przyszłość.

Połączył ich krótki, przyjacielski uścisk dłoni.

***

            Leanne zamknęła za sobą drzwi, stwierdziwszy, że trafili do pustej klasy zaklęć. Odkąd zobaczyła Amosa w bibliotece, nie odezwała się do niego ani słowem – wstała od stołu, przeprosiwszy swoich towarzyszy i wyszła na korytarz, wyczuwając obecność Diggory’ego za plecami.

Tak oto znaleźli się tu i teraz.

Podeszła do katedry nauczyciela i oparła się o nią, spoglądając w końcu na towarzyszącego jej chłopaka.

- A więc – zaczęła dziewczyna, odchrząknąwszy – O co chodzi?
- Leanne, czy zrobiłem coś nie tak? – zapytał, zbliżając się do niej – Obraziłaś się na mnie?

Uciekła spojrzeniem, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Nie, Amos, nie zrobiłeś nic złego – powiedziała w końcu, ostrożnie dobierając słowa – Po prostu potrzebowałam trochę czasu, żeby sobie poukładać w głowie wszystkie sprawy. Sama nie wiedziałam, co czuję.. i jak dalej widzę nasze bycie razem.

            Patrzył  na nią uważnie tymi właśnie oczami, za które połowa uczennic Hogwartu spokojnie dałaby się pokroić, a ona stała niewzruszenie, zaciskając palce na blacie biurka.

Zrobił jeszcze dwa kroki, tak, że znalazł się tuż przed nią. Złowił jej dłoń, delikatnie gładząc jej wierzch opuszką kciuka. Drugą ręką ujął jej podbródek i uniósł jej głowę, szukając spojrzenia brązowych oczu.

- I doszłaś do jakichś wniosków? – wymruczał jej uwodzicielsko prosto do ucha.
Leanne zamarła, sparaliżowana jego niespodziewaną bliskością.

Czuła, jak wszystkie myśli , które jeszcze chwilę wcześniej uparcie krążyły w jej głowie, uleciały. Nagle nie potrafiła się skupić na niczym oprócz ręki Amosa, powoli oplatającej jej talię i jego oddechu, który łaskotał ją w szyję.

- Jesteś cudowna – wyszeptał, wprawiając ją całą w drżenie – Leanne Johnson, jesteś dziewczyną moich snów.

            Delikatnie odsunął z jej policzka pojedyncze pasmo jasnych włosów, patrząc na jej twarz z dziwnym skupieniem, jakby zapamiętywał każdy szczegół z osobna. A potem, niespodziewanie, pochylił się i pocałował ją bardziej namiętnie, niż mogła przypuszczać. Trwała tak w oszołomieniu jeszcze przez chwilę, podczas gdy on przyciągał ją do siebie coraz bardziej zaborczo, aż w końcu otrząsnęła się z tego otumanienia i powoli, acz stanowczo wysunęła się z jego objęć.

- Amos, dość – powiedziała. Spojrzał na nią pytająco, nie rozumiejąc przyczyny jej sprzeciwu.

- Przepraszam, Leanne, nie chciałem być nachalny.

Szarpnęła głową, dając do zrozumienia, że nie o to chodzi.

- Więc co się stało?.. – gdy tak stał, zdezorientowany, przypominał jej bezbronne dziecko we mgle.

- Nie chcę cię oszukiwać, Amos, ciebie i siebie przy okazji… udając, że coś do ciebie czuję. Że jest między nami coś, czego nie ma.  – wykrztusiła wreszcie Leanne, czując dławiące poczucie winy.

Był tak zszokowany, jakby oberwał tłuczkiem w sam środek głowy.

 - Ale… ale ja myślałem…

- Przepraszam – wyszeptała, zaciskając powieki. To było wyjątkowo tchórzliwe z jej strony, ale nie potrafiła patrzeć spokojnie na uczucia malujące się na jego twarzy.

***

Roger,

Właśnie dowiedziałam się od profesor McGonagall, co się stało. Przepraszam, że nie napisałam wcześniej, ale chyba zbyt mocno przejęłam się twoją obietnicą, że to ty napiszesz jako pierwszy i zwyczajnie nie chciałam się narzucać. Martwię się, że urok i jego skutki okazały się poważniejsze, niż na początku przypuszczano, skoro do tej pory nie dajesz znaku życia. Mam nadzieję, że już niedługo wrócisz do siebie i będziemy mogli się spotkać.

Z życzeniami powrotu do zdrowia,
 Lily

* *