1.Rozstania bywają łatwiejsze, niż powroty.

Pierwszy września tego roku nadszedł niespodziewanie szybko. Lato, gorące i parne, nadal dawało o sobie znać, przez to mijające nieubłaganie dni wakacji zlewały się w jedną całość. Upływ czasu naprawdę trudno było odnotować, gdy każdy dzień był podobny do poprzedniego.

Duchota panująca w mieście wypłoszyła wielu ludzi, lecz mimo to dworzec King’s Cross był zatłoczony jak zwykle.

- Lily, skarbie, uważaj na siebie, dobrze? I pisz listy. Ucz się, i …- mówiła ciemnowłosa kobieta do swojej córki, które była tak wysoka jak ona sama. Ten fakt zdawał jej się zupełnie nie przeszkadzać.
- Mamooo – jęknęła rudowłosa dziewczyna, nerwowo obciągając rękaw sweterka – Nie mam już jedenastu lat, pamiętasz?

- Jasne, Lily – wtrącił wąsaty mężczyzna, uśmiechając się nieznacznie – Ale dla mamy zawsze pozostaniesz jej małą córeczką. No i dla mnie też.

Dziewczyna uśmiechnęła się dyplomatycznie, przytulając matkę.

- Ja też was bardzo kocham. – powiedziała - Ale kiedyś musicie przecież przyjąć do wiadomości, że niedługo będę całkiem dorosła. A teraz muszę już iść. Obiecuję, że będę pisała.

Złapała za rączkę wózka na bagaże, przytrzymując ręką chyboczącą się na jego szczycie klatkę z sową.

- Zobaczymy się na święta!

- Albo nie, jak dobrze pójdzie. – mruknęła wysoka, koścista blondynka o zastanawiającym imieniu Petunia. Rozglądała się po peronie ze skwaszoną miną, co jakiś czas zwracając na młodszą siostrę nienawistne spojrzenie.

Lily przygryzła wargi, powstrzymując ciętą ripostę cisnącą jej się na usta.

Zamiast tego pomachała rodzinie po raz ostatni, posyłając im wymuszony uśmiech.

***

- Evans, skarbie, jak miło cię widzieć!
- Potter, radzę ci zabrać łapy z mojej przestrzeni osobistej, bo inaczej wlepię ci szlaban, zanim jeszcze wsiądziesz do pociągu! I nie jestem twoim skarbem!

- Łohoho, James, robisz postępy – zawołał Syriusz Black, szczerząc zęby. – Wcześniej po prostu zasadziłaby ci kopa w… ehm..

- Przymknij dziób, Black. Ciebie też to dotyczy.  – warknęła Lily, ze złością próbując wyminąć dwójkę torującą jej drogę.

- Też się cieszę, że cię widzę, Ruda!

Lily zacisnęła zęby i odliczyła w myślach do dziesięciu, jednak zanim skończyła, zza pleców Jamesa i Syriusza wyszła pozostała dwójka Huncwotów.

- Rogacz, Łapa, uspokójcie się i dajcie jej przejść – powiedział Remus Lupin, patrząc na nich ze zmęczeniem – To naprawdę nie jest śmieszne.

Peter Petegriew ograniczył się do posłania Lily nieśmiałego uśmiechu.

- Bo i nie miało być, Lunio – zgodził się ochoczo Potter, mierząc dziewczynę uważnym spojrzeniem, które łakomie zatrzymało się w okolicach jej biustu. – Moja miłość do Evans jest rzeczą jak najbardziej poważną – dodał po chwili, nie opuszczając wzroku.

- Dość tego! – krzyknęła Lily, czując, że się czerwieni – Masz szlaban, Potter!

- Evans, skarbie, zarumieniłaś się –powiedział z satysfakcją, nic sobie nie robiąc z jej wzburzenia. Zbliżył się nieznacznie – Czyżbym cię peszył?

Dziewczyna bez zastanowienia wymierzyła mu siarczysty policzek.

- Odwal się  ode mnie raz, a dobrze, Potter. – syknęła. Złapała klatkę z sową, Philippą, i gwałtownie ruszyła w kierunku pociągu, ciągnąc za sobą szkolny kufer.

***

W Ekspresie Londyn-Hogwart roiło się od uczniów, ich kufrów i zwierząt, którzy zamiast zająć sobie miejsce, bezmyślnie tarasowali korytarz. Lily, przeciskając się między nimi z niejakim trudem, zaglądała do mijanych przedziałów, poszukując swoich przyjaciółek. W końcu jednak poddała się i weszła do pierwszego, w którym nie było nikogo.

            Tak jak mogła się spodziewać, po kilku minutach to ona sama została znaleziona.

- Lily! – usłyszała pisk, po chwili łomot upuszczanego kufra, wrzask przestraszonego kota i widok przysłoniła jej burza miodowych loków.

- Leanne! – zawołała z podobnym entuzjazmem, ściskając przyjaciółkę. – Już myślałam, że się nie znajdziemy w tym dzikim tłumie.

- Ja też – przytaknęła ze śmiechem dziewczyna, odstępując dwa kroki do tyłu i mierząc Evans uważnym spojrzeniem – Jak to możliwe, że znowu schudłaś? – zapytała po chwili z wyrzutem, dokonawszy wstępnych oględzin – Ja mam wrażenie, że przytyłam o połowę przez to włoskie jedzenie!

- Wydaje ci się – zaśmiała się Lily – Ale się opaliłaś! Zazdroszczę ci… Wyobrażasz sobie, że to było pierwsze lato od dziesięciu lat, kiedy w Anglii było naprawdę gorąco i prawie nie padało, a moi rodzice musieli wybrać akurat to jezioro, nad którym było zimno i dzień w dzień lało jak z cebra?!

Leanne wybuchnęła zaraźliwym śmiechem i wspięła się na palce, by położyć swój kufer na półce bagażowej.

- To się nazywa pech. Jamie jeszcze nie ma..?

- Nie widziałam jej. Na pewno przyjdzie na ostatnią chwilę, jak to ona…

- No jasne. Jeszcze jej się nie zdarzyło być gdzieś przed czasem, prawda? – uśmiechnęła się Leannne. Postawiła w kącie klatkę ze swoim kotem, Lucyferem, i wreszcie usiadła na siedzeniu naprzeciwko Lily. Jej wzrok zatrzymał się na złoto-szkarłatnej odznace prefekta Gryffindoru.

- Hmm, Lill… A jak tam Potter? – zapytała z wahaniem, kryjąc uśmiech.

Lily zmrużyła oczy, spoglądając na nią z niechęcią.

- Żyje, niestety – odpowiedziała wyczerpująco, ze złości niemal nie otwierając ust.

- A miałaś od niego jakieś wiadomości w wakacje?

- A czy to ważne?!

- Nie no, skąd… - Leanne postanowiła zostawić niebezpieczny temat – Strasznie jesteś drażliwa na tym punkcie.

- Leanne, a jak ty byś się zachowywała, gdyby ten nieszczęsny idiota cię prześladował?! – zdenerwowała się dziewczyna, wstając z miejsca i podchodząc do okienka.

- Lily, on jest w tobie nieodwołalnie zakochany – Leanne uśmiechnęła się z rozbawieniem na widok jej skrzywionej miny – Jest słodki.

- To go sobie weź! – burknęła naburmuszona Evans. – Mi on niepotrzebny.

- Chętnie – westchnęła dziewczyna – James jest naprawdę… BARDZO przystojny. Ale u niego żadna dziewczyna, która nie jest tobą, nie ma najmniejszych szans.

- Leanne Johnson – powiedziała ciężko Lily, opadając z powrotem na swoje miejsce – jesteś moją najlepszą przyjaciółką, ale, z łaski swojej, skończ już ten temat, bo inaczej rzucę na ciebie urok.

Blondynka już otworzyła usta, by coś odpowiedzieć, lecz w tym samym momencie drzwi przedziału rozwarły się z hukiem i stanęła w nich niewysoka dziewczyna z chmurą bardzo jasnych włosów i intensywnie błękitnymi oczami, w tej chwili ciskającymi gromy.

- Dureń – burknęła, celnym kopniakiem zatrzaskując drzwi – Czy ja wyglądam na osobę, która umawia się z pierwszym lepszym imbecylem, który się napatoczy?

- Jamie! – zawołały Lily i Leanne jednocześnie, dusząc nowoprzybyłą w podwójnym uścisku.

- Dobra, dobra, też się za wami stęskniłam, ale nie mam już czym oddychać! – wystękała z trudem Lewis, usiłując wyplątać się z gąszczu rąk. Udało jej się dopiero po dłuższej chwili.

- Jak wakacje? – zapytała, niedbale upychając swój kufer koło pozostałych dwóch i stawiając klatkę z Hildegardą, sową śnieżną, obok śpiącej Philippy.

- W porządku. A twoje?

- Beznadziejne – zrelacjonowała pogodnie, rozciągając swoje stupięćdziesięcioośmiocentymetrowe ciało na kanapce. – Dwa miesiące piekłam się w niemiłosiernym tureckim skwarze i niańczyłam Sally, a jedyny w miarę przystojny chłopak, którego poznałam, miał metr czterdzieści i dziesięć lat. Jestem niska, ale nie aż tak.

Leanne parsknęła śmiechem, wyobrażając sobie tę dwójkę.

- A jak miał na imię? – zapytała Lily z rozbawieniem, wyglądając jednocześnie na peron.

- Rick. Seksownie, nieprawdaż?

***

Pociąg powoli szykował się do odjazdu, a ludzi zapełniających peron nr 9 i ¾ ubywało.

Lily z rozmarzeniem pomyślała o Hogwarcie, ukochanej przez siebie szkole. Nie mogła doczekać się momentu, w którym stanie znów pośrodku Wielkiej Sali, jak zwykle przytłoczona jej ogromem i zapierającym dech w piersiach sklepieniem. Było zaczarowane tak, by pokazywało rzeczywisty stan nieba na zewnątrz – dzięki temu uczniowie mieli okazję do spożywania posiłków pod gwiazdami, nie narażając się jednocześnie na nocny chłód.

- Niesamowite, że to już nasz szósty rok – powiedziała Leanne, opierając brodę na dłoni – Nie wyobrażam sobie momentu,  w którym przyjdzie nam opuścić Hogwart na zawsze. A wy?

Lily przytaknęła, odrywając się od własnych myśli.

- Najbardziej mnie chyba przeraża, że ktoś będzie spał w moim łóżku, siedział w mojej ławce, nosił moją odznakę, a…

- …a po tobie nie zostanie już nawet ślad? – domyśliła się Jamie, patrząc na nią ze zrozumieniem – Czasami zastanawiam się, co by się stało, gdybym zastrajkowała i stawiła się na Uczcie Powitalnej w rok po ukończeniu szkoły. Myślicie, że mogliby mnie wywalić?

- Jestem tego pewna, Jam – zachichotała Leanne – Akurat ciebie kojarzą wszyscy nauczyciele. Myślę, że nie byliby zachwyceni perspektywą szerzenia twojej edukacji również po owutemach.

- Bardzo zabawne, Johnson, naprawdę – burknęła blondynka, krzywiąc się – ja wcale nie jestem złą uczennicą.

- Nie twierdzimy, że jesteś – zaoponowała Lily – ty po prostu jesteś tak zwanym młodym radykałem.

- W dodatku niereformowalnym – dopowiedziała usłużnie Leanne ze śmiertelną powagą.

Jamie przez chwilę zastanawiała się, czy się nie obrazić, lecz w końcu dała sobie spokój i pogrążyła się w lekturze nowego magazynu o nietypowym tytule „Żongler”.

***

            Lily wyszła z przedziału w złym momencie – akurat pojawił się wózek ze słodyczami i na korytarzu znów zrobił się ogromny korek, chociaż pociąg toczył się równym tempem od ponad pół godziny. Ja to mam wyczucie – pomyślała ze złością, torując sobie drogę w istnym gąszczu ludzkich kończyn.

- Przepraszam – powiedziała do jakiejś drugoklasistki, którą niechcący potrąciła. Dziewczynka spojrzała na nią wielkimi oczami, z których wyzierało przerażenie. Lily spróbowała sobie przypomnieć, jak w przeszłości czuła się ona sama, gdy odzywał się do niej ktoś starszy o całe cztery lata. Szybko się jednak poddała, bo dziewczynka i tak zniknęła, wchłonięta przez tłum.

            Lily w końcu udało się minąć epicentrum zatoru, a dalej korytarz na szczęście był już względnie pusty. Zerknęła na zegarek. Do spotkania w wagonie prefektów zostało jeszcze ponad dziesięć minut. Zdecydowała, że poświęci je na znalezienie Remusa, który był drugim prefektem Gryffindoru.

- Lily! Musimy porozmawiać!

Dziewczyna obejrzała się, zdziwiona, i dokładnie w tej chwili poczuła na ręce czyjś uścisk. Odwróciła się błyskawicznie i ujrzała przed sobą wychudzoną postać Severusa Snape’a, przebranego już w szkolne szaty.

- Nie odpowiadałaś na listy. Martwiłem się o ciebie… - powiedział chłopak, wbijając w jej twarz świdrujące spojrzenie czarnych oczu, niemile kontrastujących z ziemistą cerą. Lily wydawało się, że przez wakacje Snape jeszcze wymizerniał: był teraz raczej cieniem człowieka niż normalnym nastolatkiem.

- Nie odpowiadałam na listy, bo nie miałam ochoty rozmawiać z ich nadawcą – wyjaśniła lodowatym tonem, usiłując wyszarpnąć rękę z niemiłego uścisku chłodnych palców – A teraz zostaw mnie w spokoju, Snape! Mówiłam ci już, że nie chcę cię znać!

- Lily, błagam, wybacz mi! Nie chciałem tego, naprawdę! – powiedział szybko, nie pozwalając jej się wyrwać – Lily, przecież kiedyś byliśmy przyjaciółmi!

Lily znów spróbowała się uwolnić, a kiedy jej się nie udało, drugą ręką sięgnęła po różdżkę. Zanim jednak zdążyła jej użyć, usłyszała za plecami dobrze znany głos.

- Smarkerusie, powiedziała chyba wyraźnie, żebyś ją puścił – powiedział spokojnie Potter, mierząc ślizgona chłodnym spojrzeniem.

- Nie wtrącaj się, Potter – warknął w odpowiedzi. – Nie masz prawa mówić w jej imieniu!

- Ale ja mam – wtrąciła Lily zimno i mocno szarpnęła ręką, uwalniając wreszcie dłoń. –Nienawidzę cię, zapamiętaj to raz na zawsze! Nie obchodzi mnie, czy żałujesz, że nazwałeś mnie szlamą. Twoje słowa są bez znaczenia. I nie zbliżaj się do mnie więcej!

Odwróciła się na pięcie i odeszła, zostawiając za plecami dwójkę największych wrogów. Nie obchodziło jej, jakie słowa w tej chwili między nimi padały i jakie będą miały konsekwencje.

            Przedział Huncwotów łatwo było znaleźć, ponieważ dochodziły stamtąd częste wybuchy śmiechu, z czego te należące do Syriusza Blacka bardzo przypominały szczekanie psa. Lily zawahała się chwilę przed drzwiami, ale szybko opanowała niechęć. Zapukała krótko i weszła do środka.

- Evans, jak miło cię widzieć! Pech chciał, że James akurat wyszedł – powiedział Syriusz, rozciągnięty na dwóch siedzeniach. Obrzucił ją kpiącym, lecz życzliwym spojrzeniem i poklepał zachęcająco miejsce koło siebie. Peter, zajęty konsumpcją stosiku czekoladowych żab, nie zwrócił nawet większej uwagi na jej wejście.  Lily zignorowała ich oboje, zwracając się prosto do Lupina:

- Remus, pamiętasz o spotkaniu? Zaraz się zacznie.

- Tak, tak, pamiętam – uśmiechnął się do niej przyjaźnie – właśnie miałem wychodzić. Idziemy?

Dziewczyna skinęła głową, odwzajemniając uśmiech.

Remus był jedynym z Huncwotów, z którym łączyła ją prawdziwa przyjaźń, co było ciągłym przedmiotem zazdrości ze strony Jamesa. Ona się jednak tym nie przejmowała, a Remus nie zamierzał poświęcać tej znajomości z powodu zachcianki przyjaciela, w dodatku bez wyraźnej przyczyny.

***

            Spotkanie zaczęło się nudną i raczej przydługą przemową Amosa Diggory’ego, nowego Prefekta Naczelnego, oraz wysyłaniem nieśmiałych uśmiechów przez jego koleżankę, Deborah White z Revenclawu, która była chyba zbyt onieśmielona, by wystąpić u boku chłopaka tak rozchwytywanego przez czarownice w Hogwarcie. Dziewczyna była niewysoka, miała mysie włosy i ładny uśmiech, a przy przystojnym i pewnym siebie Diggory’m najzwyczajniej stawała się niewidzialna. Lily szczerze jej współczuła, chociaż samej zainteresowanej chyba to nie przeszkadzało. Pewnie cieszyła się, że czeka ją współpraca z tym młodym bogiem, bo w normalnych warunkach nie miała najmniejszych szans na randkę z nim.

            - Nowe hasło do łazienki męskiej brzmi „miętowa świeżość”, natomiast wariant dla pań to „złote jabłko Hesperyd” –kontynuował Amos, nieprzerwanie śląc wszystkim obecnym dziewczętom olśniewające uśmiechy. Lily zaczynało już od nich mdlić – Teraz zajmiemy się, jeśli pozwolicie, patrolowaniem korytarzy. W czasie czekającej nas podróży każda para z każdego domu jest zobowiązana do odbycia piętnasto półgodzinnego patrolu, w kolejności: Gryffindor, Revenclaw, Hufflepuff i Slytherin, poczynając od klas siódmych, a kończąc na piątych. Na końcu patrol odbędziemy również my. Po przybyciu do szkoły wciągu dwóch dni otrzymacie dokładną rozpiskę dotyczącą dyżurów w ciągu miesiąca. Czy są jakieś pytania?

Przytłaczająca cisza w przedziale wystarczyła widocznie za odpowiedź, bo Diggory uśmiechnął się jeszcze szerzej i skinieniem głowy przekazał głos Deborah.

Lily z najwyższą kurtuazją stłumiła ziewnięcie.

***

            - To było jedno z najnudniejszych spotkań, jaki kiedykolwiek urządzili prefekci – oświadczył autorytatywnie Remus, gdy tylko oddalili się poza zasięg słuchu nowego przełożonego.

Lily skinęła głową, przepuszczając w drzwiach pierwszoroczniaka z wyjątkowo odstającymi uszami.

- Aż mnie mdliło od patrzenia na Diggory’ego – mruknęła z wyraźną niechęcią – Naprawdę nie mam pojęcia, co te wszystkie lale w nim widzą.

- Ja tego nie wiem tym bardziej, wierz mi – odparł Remus z rozbawieniem – I chyba nawet nie chciałbym wiedzieć.

Doszli do końca korytarz i zawrócili, by wykonać kolejny spacerek kontrolny.

- A jak tam wakacje?

- W porządku. Nie narzekam. A twoje? – spojrzał na nią pytająco.

- Moi rodzice dokonali czegoś, czego bym się po nich nawet nie spodziewała: w to lato stulecia znaleźli jedyne deszczowe miejsce w całej Wielkiej Brytanii i postanowili spędzić tam wakacje. – powiedziała, unosząc wymownie brwi i ciężko wzdychając.

Remus nie skomentował jej słów, ponieważ w oddali dostrzegł niepokojącą scenę.

Oto dwóch chłopców, prawdopodobnie z czwartego roku, wlokło po ziemi wielki, obły kształt, który w pierwszej chwili wydawał się być żywym człowiekiem.

            Jak się okazało, z mniejszej odległości tajemniczy obiekt nie zmienił swojej postaci. Remus i Lily wymienili szybkie spojrzenia i rzucili się biegiem.

- Stójcie! – krzyknęła dziewczyna, gwałtownie wyhamowując tuż przed dziwacznym pochodem. Remus stanął obok niej i zmierzył chłopców groźnym spojrzeniem.

- Moglibyście wyjaśnić nam, co takiego robicie?

Wyższy z dwójki, chudy blondynek, najwidoczniej nie zamierzał odpowiadać. Przewrócił tylko wodnistymi oczami, jakby cel ich poczynań był jasny jak słońce.

Lily zgromiła go wzrokiem, pukając znacząco w błyszczącą na piersi odznakę. Chłopiec nagle stał się jakby mniejszy i rzucił szybkie spojrzenie koledze.

- No, słuchamy. – ponaglił ich Remus, kucając nad nieprzytomną dziewczyną, którą wlekli. Miała ciemne włosy i okrągłe okulary o okropnie grubych soczewkach, wyglądających jak denka od butelek. Jej szatę w kilku miejscach zdobiły malownicze plamy. Była znacznie starsza od dwójki młodocianych oprawców – mogła mieć siedemnaście lat.

- Lily, spójrz… Czy to nie jest Berta Jorkins?

Dziewczyna pochyliła się nad ciałem i lepiej przyjrzała się twarzy poszkodowanej.

- Hmm… Tak, chyba tak.

Wyprostowała się energicznie i spojrzała podejrzliwie na obu chłopców.

- Jak się nazywacie i z którego jesteście domu?

- Z Revenclawu – wyjaśnił niechętnie niższy, wbijając wzrok w podłogę – Ja jestem Jason Moth, a to jest Christopher Jenkins.

- Świetnie – mruknął Remus – to teraz pójdziecie ze mną.

Złapał obu za ramiona i poprowadził przed sobą, pozostawiając Lily z nieprzytomną dziewczyną.

***

            Pociąg pruł przez pola, z dala od jakiejkolwiek cywilizacji. Krajobraz rozdwajał się Lily w oczach, zamieniając się w zielono – złociste smugi, co jakiś czas przerywane pojedynczymi drzewami.

Dziewczyna podkurczyła nogi i objęła rękami kolana, moszcząc się wygodniej w kącie kanapki. Nie miała najmniejszej ochoty dołączyć do gry w eksplodującego durnia, którą zaproponował Potter, nieoczekiwanie wpadając do ich przedziału w towarzystwie Syriusza i Petera.  Za to powoli rosła w niej irytacja, w miarę jak niechciane przez nią towarzystwo zajmowało uwagę jej przyjaciółek.

            - Kantujesz! Nie ma tak, Black! – zawołała Jamie, celując palcem w Syriusza – punkt dla mnie!

Pozostali wybuchnęli głośnym śmiechem, który wstrząsnął całym przedziałem.

Evans odwróciła głowę, zniesmaczona. Do Hogwartu został już niecały kwadrans drogi, lecz wyglądało na to, że spędzi go samotnie. Wstała nieśpiesznie i wymknęła się na korytarz po angielsku, nie zwracając niczyjej uwagi.

***

            Dopiero po chwili James zorientował się, że Evans wyszła.

- Zaraz wrócę – mruknął, lecz był prawie pewny, że chwilowo nikt nie zauważy jego braku.

Wszyscy byli pochłonięci grą, która stawała się coraz bardziej zacięta.

            Evans stała pod oknem, kilka metrów od drzwi przedziału. Jej delikatny profil wyraźnie odcinał się na tle jaskrawego światła wpadającego przez szybę.

- Do twarzy ci w niebieskim – rzucił, wkładając dłonie do kieszeni spodni – Doceń oko znawcy.

Dziewczyna odwróciła się gwałtownie, spoglądając na niego wrogo.

- Czego chcesz, Potter? – zapytała chłodno, krzyżując ręce na piersi charakterystycznym dla siebie gestem.

- Czemu wyszłaś na zewnątrz?

- Taki kaprys – rzuciła sarkastycznie, nie rozluźniając się ani na chwilę – A teraz już możesz sobie iść, skoro zaspokoiłam twoją wiedzę. Zadowolony?

- Nawet bardzo – uśmiechnął się szeroko, czochrając sobie włosy, i tak już nastroszone – Myślałem, że wyszłaś, ponieważ nie mogłaś już dłużej znieść mojej obecności.

- No patrz, co za niespodzianka – mruknęła, odwracając się do niego plecami.

- Hej, Evans…

- Czego znowu chcesz?!

- Niczego – odparł z dziwnym uśmiechem, uważnie jej się przyglądając – chciałem ci tylko poradzić, żebyś się przebrała. Bo pani prefekt już na wejściu straci kilka punktów za nieprzepisowy ubiór.

Lily spojrzała w dół i ze zdumieniem spostrzegła, że chłopak ma rację: nadal miała na sobie jeansy i błękitny sweterek.

- Chociaż wiesz… - znów się uśmiechnął, zatrzymując spojrzenie na jej głębokim dekolcie – mi by to nie przeszkadzało za bardzo.

I odszedł, pogwizdując wesoło, zostawiając za sobą czerwoną ze złości i upokorzoną Lily.

***

Pogoda w Hogsmeade pozostawiała wiele do życzenia: powoli zapadał zmrok i w jednej chwili wszystko stało się szare, w dodatku siąpił drobny, irytujący deszczyk.

Lily zadrżała, wyskoczywszy z ciepłego i przyjemnego pociągu w samej szacie, w dodatku pospiesznie założonej. Nerwowo poprawiła włosy i odznakę, która przekręciła się prawie o dziewięćdziesiąt stopni.

- Idealna pogoda na rozpoczęcie roku szkolnego – zauważyła lekko Leanne, obejmując ramiona dłońmi – Jakby wszystko się zmówiło, by popsuć nam humor.

- Mi już nic bardziej nie popsuje – wymamrotała Lily, chowając dłonie w rękawy i rozglądając się dookoła – Gdzie jest Jamie? Jeszcze chwilę temu stała za tobą.

Blondynka zmarszczyła brwi i poszukała wzrokiem przyjaciółki, niestety bezskutecznie.
- Trudno – poddała się w końcu – Najwyżej pojedzie następnym powozem. Nie możemy dłużej blokować kolejki, bo ktoś nas zaraz pobije.

Lily skinęła głową i ruszyła za nią w kierunku najbliższej widmowej dorożki, do której zaprzęgnięte były niewidzialne testrale. Te magiczne stworzenia miały fascynującą właściwość – widziały je tylko osoby, które były świadkami czyjejś śmierci. Lily zatrzymała się, z zastanowieniem wpatrując się w pustkę i próbując sobie wyobrazić dwójkę potężnych zwierząt, szlachetniejszych nawet od koni i uzbrojonych w parę błoniastych skrzydeł, którymi biły powietrze, wydając przy tym łopoczący dźwięk. Dziewczyna ostrożnie zbliżyła się do miejsca, w którym, według jej przypuszczeń, znajdował się łeb pierwszego testrala. Po chwili skupienia usłyszała powolny, chrapliwy oddech, od którego po plecach przebiegły jej ciarki.

- Lily! – krzyknęła nagląco Leanne z wnętrza powozu. Rudowłosa gryfonka szybko się otrząsnęła i wspięła do środka dosłownie w ostatniej chwili, gdy testrale nabierały już prędkości.

- Wszystko w porządku? – zapytała Leanne, mierząc ją podejrzliwym spojrzeniem – Ostatnio zachowujesz się… dziwnie.

- Tak..? – spytała z ociąganiem Evans, opierając czoło o chłodną szybę – A jak konkretnie?
- Ciągle albo jesteś podminowana, albo zupełnie nieprzytomna.

Lily przygryzła wargę i przemilczała tę uwagę. To prawda, że ostatnio ciągle była zirytowana, a to przez to, że całe lato nękały ją listy od Pottera i Snape’a, oraz przez okropne zachowanie starszej siostry, która dogryzała jej w każdej sytuacji.  W dodatku teraz, po powrocie do szkoły, James ani na trochę się nie poprawił. On i Black byli najczęstszym powodem jej zdenerwowania, ponieważ Lily nie cierpiała sytuacji, w których była zupełnie bezsilna. Przez dwójkę Huncwotów czuła się wiecznie upokarzana i obserwowana na każdym kroku, co działało na nią jak płachta na byka. W tej sytuacji Lily często łapała się na tym, że coraz bardziej zamyka się w sobie i pracuje nad ukrywaniem własnych emocji nawet przed swoimi dwiema przyjaciółkami.

            Uniósłszy wzrok, Evans spostrzegła, że Leanne nadal oczekuje komentarza.

- Jesteśmy na miejscu – powiedziała szybko, podnosząc się z miejsca – Chodźmy na ucztę. Umieram z głodu.

Johnson westchnęła ciężko. Zbyt dobrze znała Lily, by sądzić, że coś z niej jeszcze wyciągnie. Wobec tego zerwała się na równe nogi i wyskoczyła za nią na brukowany dziedziniec.

***

            - Moi kochani, oto stoimy u progu kolejnego semestru, dla uczniów siódmych klas – ostatniego. – powiedział Dumbledore, gdy ceremonia przydziału dobiegła końca i wszyscy pierwszoroczni siedzieli przy właściwych stołach. Rozłożył ręce w szerokim geście, spoglądając na nich radośnie znad okularów połówek – Lecz mimo tego, że jest to, jak wiecie, ważny dzień, nie zamierzam zanudzać was pompatyczną przemową. Ograniczę się tylko do dwóch punktów. Pierwszy: drodzy uczniowie pierwszego roku, chciałbym was serdecznie powitać w naszych skromnych progach. A drugi punkt zawrę w jednym słowie:  wsuwajcie!

Wygłodniali uczniowie przywitali słowa dyrektora gorącym aplauzem, składającym się z okrzyków, braw i gwizdów. Dumbledore uśmiechnął się szeroko i zajął miejsce za stołem nauczycielskim, a złote talerze i półmiski w jednej chwili napełniły się górami pieczonych ziemniaczków i stosami ryżu, soczystymi kawałkami pieczeni i steków, rozmaitymi sałatkami, a nawet zapiekanką makaronową. Z kolei kryształowe dzbany napełniły się po brzegi świeżym sokiem dyniowym i, z niewiadomych przyczyn, wodą sodową.

             - Kocham tego człowieka! – wyznała Jamie, szybkimi ruchami napełniając swój talerz – Nie miałam nic w ustach od samego rana.

- Zawsze tak mówisz, Jam – Leanne przewróciła wymownie oczami – niezależnie od pory dnia.

Przyjaciółka jednak nie zareagowała w żaden sposób na tę prowokację, ponieważ w buzi miała już wielki kawałek pieczonego schabu.

- Zazdroszczę jej – powiedziała Lily, nalewając sobie soku – Leanne, przecież ona je więcej niż my dwie razem, a jest chuda jak szczapa.

- To niesprawiedliwe – zgodziła się Leanne – Też chciałabym być taka malutka.

- Po prostu trzeba mieć w sobie to coś – stwierdziła zadowolona Jamie, gdy już przełknęła to, co miała w ustach.

Lily i Leanne spojrzały po sobie i parsknęły cichym śmiechem. Na szczęście Lewiszajęła się już zapiekanką i nie zainteresowała się jego przyczyną.

            Lily rozdrobniła widelcem kawałek pieczeni. Apetyt jakoś jej przeszedł, choć humor trochę się poprawił. Może to towarzystwo ukochanych przyjaciółek, z którymi zawsze było zabawnie, a może fakt, że w końcu znalazła się w Hogwarcie, w każdym razie morale Evans troszkę wzrosły. Oparła brodę na dłoni, a łokieć na stole. Jej wzrok powędrował po gryfonach siedzących naprzeciwko, a  myśli odpłynęły daleko poza mury Wielkiej Sali.

Szczęk sztućców i gwar rozmów zdawał się docierać do niej jakby z daleka. Przed oczami miała w tej chwili swój pokój w domu, z jego miękką wykładziną i słoneczną żółcią ścian. A w pokoju stała jej mama, ze smutnym uśmiechem gładząc narzutę na łóżku i blat biurka, w kilku miejscach ozdobiony kleksami atramentu. Tata był na dole, w kuchni, i zmywał po kolacji. Pewnie uśmiechał się pod nosem, zazdroszcząc jej wspaniałej uczty, po której nie musiała sprzątać. Rodzice zawsze chętnie słuchali o świecie czarodziejów i teraz znali go prawie tak samo dobrze, jak ona sama. To jednak nie sprawiało, że mniej za nią tęsknili.

            Lily poczuła ukłucie winy gdzieś w okolicach żołądka. Ona też tęskniła za rodzicami, jednak coraz trudniej przychodziło jej ich odwiedzać i o nich myśleć. Nie należeli do jej świata i to sprawiało jej ogromny ból. A świadomość tego, że Petunia najszczęśliwsza byłaby, gdyby siostra nigdy już nie pokazała jej się na oczy, tylko wszystko pogarszała.

            Lily gwałtownie otrząsnęła się z tych niewesołych myśli, wracając duchem do Wielkiej Sali. Zerknęła w dół i stwierdziła ze zdumieniem, że jej talerz, wraz z pieczenią, wyparował. Zamiast tego pojawił się przed nią mniejszy, deserowy, oraz kryształowy pucharek. Uczniowie wokół niej kończyli właśnie zjadać się słodkościami.

Jak to możliwe, że nie zauważyłam pojawienia się deserów? – zastanowiła się, trochę zaniepokojona własnym stanem. Wiedziała, że się zamyśliła, ale nie zdawała sobie sprawy, że aż tak się wyłączyła…

- A tobie, Lily, jak poszły SUMy? – zapytała roześmiana Jessica Morison znad pucharku lodów waniliowych. Wyglądało na to, że dziewczyny, pochłonięte rozmową, nie zauważyły jej duchowej nieobecności.

- Uch, daj spokój – mruknęła Jamie przekornie, oblizując łyżkę z resztkami bitej śmietany – Oczywiście, że ma dwunastkę, a jak inaczej? W końcu to nasza idealna pani prefekt, zapomniałaś, Jess?

- Bardzo zabawne, Jam – powiedziała Lily, wydymając usta – W twoim przypadku sukcesem jest ta ósemka… Ale ja bym się z niej nie cieszyła aż tak.. .

Leanne uśmiechnęła się lekko, biorąc do ust kawałek szarlotki. Cieszyła się, że Lily trochę poprawił się humor.

- Ha, a ja wyciągnęłam się na dziesiątkę – powiedziała z dumą Katie Holmes, pulchna szatynka z oczami jak gwiazdy i słodkim uśmiechem, ostatnia osoba zamieszkująca ich dormitorium. – zawaliłam tylko wróżbiarstwo i historię magii.

            Zanim ktokolwiek zdążył coś odpowiedzieć, wszystkie naczynia zabłysły czystością. Albus Dumbledore po raz drugi wstał ze swojego miejsca i poczekał, aż zamilkną wszystkie rozmowy.

- Moi kochani, teraz, gdy wszyscy napełnili brzuchy do oporu, a wasze głowy zaczęły się już sennie kiwać, muszę powiedzieć tylko kilka słów. Drodzy pierwszoroczni muszą wiedzieć, że wstęp do Zakazanego Lasu, znajdującego się na krańcu szkolnych błoni jest surowo zakazany. Powinni o tym wiedzieć z resztą nie tylko pierwszoroczni… - badawczy wzrok dyrektora spoczął na roześmianych Huncwotach – Używanie magii na korytarzach również nie jest dozwolone. Osoby pragnące dołączyć do domowej drużyny Quiditcha powinny zgłosić się do opiekuna swojego domu. Szkolne rozgrywki rozpoczną się w połowie października. A teraz, kochani, życzę wszystkim słodkich snów! Prefekci są zobowiązani zaprowadzić pierwszoklasistów do pokojów wspólnych. Całą resztę już teraz zapraszam prosto do swoich łóżek.

 - Dzięki niech będą Merlinowi – mruknęła Jamie, przeciągając się jak kot. – Mogłam sobie odpuścić ten trzeci kawałek szarlotki.

***

            Dochodziła druga w nocy, a w dormitorium gryfonek z szóstego roku nadal wrzało jak w ulu. Pierwszy wieczór spędzony wspólnie po dwumiesięcznej przerwie sprzyjał zwierzeniom i spontanicznej wymianie poglądów, najchętniej w towarzystwie piwa kremowego, które Jamie w ogromnych ilościach zakupiła pod Trzema Miotłami i przeszmuglowała do Hogwartu w walizce. W taki wieczór jak ten nie pamiętało się o tych wszystkich drobnych nieporozumieniach i kąśliwościach, małych i dużych sprzeczkach, wreszcie o zazdrości.

            - Jakie to dziwne – pomyślała Lily – gdy żegnałyśmy się w czerwcu, miałam serdecznie dość Jess i Katie. A teraz mam ochotę je uściskać.

Nie były to jej przyjaciółki, ani nawet bliskie koleżanki – po prostu współlokatorki, z którymi, chcąc nie chcąc – musiała przebywać. Między nimi nie zawsze było dobrze – w ciągu roku, po początkowej euforii, będzie tak samo, jak w latach poprzednich – będą kłótnie o to, która wejdzie pierwsza do łazienki, o zgubiony tusz do rzęs i rozdartą kartkę w podręczniku. O przeszkadzanie w nauce i w malowaniu paznokci  będą toczyły się zacięte boje, zakończone obustronną urazą. I, co oczywiste – pod pozorną życzliwością będzie kryła się zazdrość – jak to między dziewczynami. Ukryta rywalizacja o wszystko, poczynając od większej ilości ubrań, a kończąc, jak zwykle, na chłopakach.

Były prawie jak rodzina, tylko może było im łatwiej, bo nikt ich nie zmuszał, by dobrze się dogadywały.

            Lily spojrzała na rozgadane towarzystwo z dystansu i wydało jej się to wyjątkowo budujące – że czasami wystarczy trochę czasu spędzić samotnie, bez przyjaciół, by każdy przyjazny gest odbierać jak worek galeonów. Ona sama przecież jeszcze niedawno była mała, wystraszona i zupełnie sama, stojąc na peronie 9 i 3/4 , wśród hałasu, tłumu obcych ludzi i kłębów pary. Jaka ona wtedy była przerażona!

- Jakie to życie potrafi być przewrotne – przeszło jej przez myśl - jedyną osobę, której wtedy wypatrywałam na peronie, teraz darzę szczerą nienawiścią.

Szybko potrząsnęła głową, przeganiając ze swej głowy wychudzoną postać Severusa Snape’a.

Zeskoczyła z parapetu, na którym siedziała, i zwinęła się w kłębek na własnym łóżku. Nie chciała uczestniczyć w rozmowie, i tak nie wiedziała, o czym mówiono – głosy dziewczyn docierały do niej jakby z daleka. Zamiast nich w uszach miała szum wiatru i ryk silników samochodów przejeżdżających pod oknem jej pokoju w dalekim Londynie; czyli odgłosy, które szybko ukołysały ją do snu.

***

            W tym samym czasie w domku na przedmieściach Londynu skrzypnęły cicho drzwi. Pan domu tego nie usłyszał – spał słusznym snem sprawiedliwego, na wznak, obejmując ramieniem żonę. Ona też niczego nie usłyszała, choć bynajmniej nie dlatego, że spała – sen nie był jej dany tej nocy. Przyczyna jej bezsenności jak też pewnego ograniczenia słuchu była jedna, a było nią głośne, słuszne i sprawiedliwe chrapanie jej męża.

            Drzwi uchyliły się tylko odrobinę, lecz osoba, która zza nich wyszła, była wystarczająco chuda, by się przecisnąć w powstałej szparze. Na głowie miała masę potarganych, jasnych jak słoma włosów, które sprawiały, że jej wydłużony cień miał groteskową, gigantyczną głowę.
W trzech krokach, na palcach, pokonała całą długość korytarza i otworzyła kolejne drzwi, opatrzone wizytówką z piękną kaligrafią, zupełnie jednak nieczytelną z powodu panujących ciemności.  Weszła  do środka i wymacała ręką kontakt.

            Wraz ze światłem wybuchnęły jasnością złociste ściany oraz kremowa wykładzina. Miało się wrażenie, że oto dzień trwa w najlepsze, chociaż za częściowo tylko opuszczonymi roletami ciemniała czarna, gwieździsta noc. W powietrzu czuć było ciągle subtelną woń perfum o zapachu magnolii i drugą, bardziej intensywną – świeżych pomarańczy.

Otwarte drzwi szafy demonstrowały uderzający brak zawartości. Puste wieszaki wisiały smętnie, a niedomknięte szuflady przypominały usta, którym ktoś przerwał wypowiedź wpół słowa, a one czekały na stosowny moment, by ją dokończyć.

            Dziewczyna zdecydowanie ruszyła w ich kierunku i z dziwnym zacięciem domknęła je wszystkie, po czym uroczyście zamknęła drzwi szafy, starając się nie narobić hałasu. Następnie odłączyła z gniazdka lampkę nocną, stojącą na małym stoliczku i opuściła rolety do końca.

Uczyniwszy to, Petunia Evans z ponurą satysfakcją zgasiła światło, wyszła na korytarz i z namaszczeniem zamknęła drzwi.

Skierowała się do swojego pokoju, gdzie zasnęła natychmiast kamiennym snem osoby przekonanej o słuszności swojego postępowania.

Lily Evans opuściła dom po raz kolejny, i należało uczynić wszystko, by nic, ale to nic, nie przypominało o tym, że zamierza tu wrócić. Po co sobie psuć humor, prawda?

*  *